Dat was tot afgelopen zaterdag. Ik heb een enorme hekel aan open dagen. En vooral de studenten die hun eigen studie promoten. Te ijverig, ze willen te graag. Ze helpen je te goed, ze zijn te enthousiast. Het irriteert me vooral dat je geen drie seconden bij een stand kan staan zonder dat iemand je aan probeert te spreken. Autistisch griste ik bij elke stand die me wat interesseerde de folders weg en ben toen op een rustig plekje ze door gaan nemen. Mijn oog viel op Taal- en Cultuurstudies. En ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik zag weer een beetje toekomst. Ik had weer een doel voor ogen. Mijn enthousiasme ontsteeg me en ik kon me moeilijk inhouden acuut mijn zus of moeder te gaan bellen.
Die storm is inmiddels wat geluwd, maar mijn vizier staat nog steeds gericht op Utrecht. Het gekke is eigenlijk dat sinds ik de studie heb gevonden, Utrecht me des te aangenamer lijkt. De studie is blijkbaar belangrijker dan de stad.
