dat ik jou had.
Wij twee. In mijn slaapkamer.
Het holst van de nacht.
Binnen die vier muren
was jij van mij.
De tijd stond stil.
Langzaam gleden we weg.
- Maar dan.
Het aanbreken van de dag
trok jou weg.
Weg van mij.
De grote, boze buitenwereld kwam aan te pas.
En dan besefte ik pas
de kilte. De leegte
die jij achterliet.
Jij behoorde ergens anders.
En altijd
bleef ik vertwijfeld achter.
Kon ik de tijd stop zetten,
dan deed ik dat een van die nachten.
Voor eeuwig in mijn armen.
Oh!
En ik maar wachten.
En ik maar wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten